Historia rasy
Beagle to jedna z najstarszych brytyjskich ras psów, wykorzystywana pierwotnie do polowania w sforach na lisy i króliki.
Wczesna historia rasy jest trudna do ustalenia. IstniejÄ… doniesienia Å›wiadczÄ…ce o tym, że sfory “beaglowatych” psów istniaÅ‚y już w czasach rzymskimi, o czym wspomina Ksenofon – który w swoich pismach zamieÅ›ciÅ‚ wzmiankÄ™ o niewielkich psach goÅ„czych używanych do polowaÅ„ na zajÄ…ce i króliki. Informacje te potwierdziÅ‚y wizerunki psów beagle na ceramice pochodzÄ…cej z IV w p.n.e.
Rasa beagle została spopularyzowana w Wielkiej Brytanii w XIV wieku, kiedy to z wielkim powodzeniem zaczęto używać tych niewielkich psów gończych do polowań w sforach na lisy i zające. Beagle zyskały uznanie na dworach królewskich: posiadał je Król Edward II, Henryk VIII, James I, Karol II i Jerzy IV, a także Królowa Elżbieta I – która wyhodowała zminiaturyzowaną odmianę dzisiejszych beagle – tzw. Pocket Beagles, mierzące w kłębie ok. 10 cali.
W XIX wieku można było już spotkać duże zróżnicowanie w rasie beagle ze względu na wielkość i typ włosa, dlatego w 1895 roku postanowiono wprowadzić standard rasy, który z małą korektą w latach 80-tych XX wieku obowiązuje do dzisiejszego dnia.
Populacja beagle została bardzo mocno uszczuplona w wyniku I i II wojny światowej – wówczas doszło prawie do całkowitego zaniku hodowli. Drastycznie zmniejszona populacja zaczęła powoli odbudowywać się dopiero w latach 50-tych XX wieku.
W Polsce pierwsze psy rasy beagle pojawiły się na początku lat 90-tych XX wieku i szybko podbiły serca Polaków. Obecnie obserwuje się duże zainteresowanie rasą beagle, a to za sprawą nie tyle ich użytkowości, ale wyśmienitego charakteru. Są to bowiem psy inteligentne, o bardzo pogodnej naturze, niewielkie, zdrowe i łatwe w pielęgnacji. Wspaniale spisują się jako przyjaciel i członek rodziny oraz towarzysz zarówno dla małych dzieci, dorastającej młodzieży, jak i dorosłych.
Wzorzec rasy
Pochodzenie – Wielka Brytania
Klasyfikacja – 6 grupa FCI – psy goÅ„cze, posokowce i rasy pokrewne, sekcja 1.3 – maÅ‚e psy goÅ„cze
WyglÄ…d ogólny – Pies Å›redniej wielkoÅ›ci, o mocnej, krÄ™pej, ale szlachetnej budowie; nie może być ociężaÅ‚y
Zachowanie i charakter – odważny, czujny, inteligentny, wesoÅ‚y, energiczny i przyjacielski, o zrównoważonym temperamencie – nigdy nie agresywny ani bojaźliwy.
Wzrost i waga – wysokość od 33 do 40 cm w kÅ‚Ä™bie (pożądana), waga 10-18 kg.
GÅ‚owa – Å›redniej wielkoÅ›ci gÅ‚owa, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i faÅ‚d;
mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym;
stop wyraźnie zaznaczony;
kufa nie spiczasta;
nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy;
zgryz nożycowy.Oczy – dosyć duże, nie osadzone gÅ‚Ä™boko, ani zbyt wyÅ‚upiaste, szeroko rozstawione, o Å‚agodnym wyrazie; kolor ciemnobrÄ…zowy lub orzechowy
Uszy- długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Szyja – wystarczajÄ…co dÅ‚uga, aby umożliwić psu swobodne tropienie, z niewielkim podgardlem.
Tułów – grzbiet prosty;
klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci;
żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu;
lędźwie krótkie i mocne;
brzuch niezbyt podkasany; KoÅ„czyny – przednie koÅ„czyny proste, stabilnie ustawione pod klatkÄ… piersiowÄ…, dobrze umięśnione; Å‚opatki dobrze kÄ…towane; Å‚okcie mocne, nie odstajÄ…ce ani zbyt mocno przylegajÄ…ce; stopy silne, palce zwarte.
Tylne kończyny mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone
Chód – pewny chód bez tendencji do koÅ‚ysania siÄ™;
długi wykrok kończyn przednich, bez nadmiernego ich unoszenia;
kończyny przednie poruszają się idealnie do przodu (nie mogą być wyrzucane na boki), a tylne dają silne odbicie (nie mogą być stawiane zbyt wąsko);
grzbiet w ruchu pozostaje prosty.
Ogon – mocny, Å›redniej dÅ‚ugoÅ›ci, wysoko osadzony; noszony wesoÅ‚o, ale nie zakrÄ™cony ponad grzbietem; dobrze poroÅ›niÄ™ty wÅ‚osem, szczególnie na spodniej stronie.
Szata i umaszczenie – szata krótka i przylegajÄ…ca, odporna na zmianÄ™ pogody; każde umaszczenie psa goÅ„czego (poza wÄ…trobianym) jest w tej rasie dopuszczalne. Koniuszek ogona musi być biaÅ‚y.
Wady – wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady.
